اسماعیل شاهرودی (متولد دامغان: ۱۳۰۴) با نام شاعری «آینده» از شاعران جوانی بود که در طی این سالها استعداد سیاسی بالایی از خود نشان داد. پس از مدتی تحصیل در شاهرود به تهران آمد و آموزگاری را برگزید

در سالهای نیمه دوم دهه بیست به حزب توده پیوست و با پیشرفت و لیاقتی که در شعر سیاسی از خود نشان داد، عنوان « فرزند حزب» و «شاعر خلق» را به خود اختصاص داد. به همین دلیل پس از شکست نهضت ملی (۲۸ مرداد ۱۳۳۲) ممنوع القلم شد و به فشار روحی و افسردگی سختی دچار گردید. آینده از دانشگاه تهران لیسانس هنرهای زیبا گرفت و علاوه بر یک دوره تدریس در دبیرستانهای تهران و دانشگاه علیگر هند، مدتی با لغت نامه دهخدا و نیز یا محمد معین برای تدوین فرهنگ فارسی همکاری داشت. در سال ۱۳۴۴ به دنبال دوران کوتاهی که در بازداشت بود، تعادل روحی خود را از دست داد و تا پایان عمر (آدز ۱۳۶۰) به حالت عادی بازنگشت.

از آینده در سالهای اول دهه سی مجموعه آخرین نبرد (۱۳۳۰) و در دهه چهل، آینده( ۱۳۴۹) و در دهه بعد دو مجموعه راه راه راه (۱۳۵۰) و آی میقات نشین (۱۳۵۱) به چاپ رسیده است. آخرین نبرد او همان سالها توجه نیما را به خود جلب کرد، به طوری که در سال ۱۳۲۹، پیش از آن که به چاپ برسد بر آن مقدمه ای مفصل نوشت و بسیاری از اشعار آن را تحسین کرد.

دقت

غنچه یی هست که شاید هرگز
نشکفد ....
هست سربازی می جنگد
با که؟
- نشناسد ....
عاشقی هست که از کویی او شب همه شب
بگذرد- بگذرد......
هست یک مرد که او تیشه به دست از ره دور
سوی شهر آید
آرام آید ....
شمع افروخته یی هست که خاموش شده- مرده....
چشمه یی هست که خشکیده.....
بوسه خشکیده -:
به لبهای زنی
بوسه یی هست که خشکیده ست.....
لیکن
ای ملت
دقت!